Chwila wytchnienia...

W końcu znalazłam chwilę, by conś tutaj naszkrobać ;). Zbieram się do tego od kilku dni, ale mając w domu takie "szczęście" jak nasze ciężko cokolwiek zaplanować, a co dopiero wprowadzić w życie.
W sobotę nasz synuś skończył miesiąc. Od paru dni uśmiecha się ( jeszcze nieśmiało ) w trakcie codziennych czynności, najczęściej jednak po przebudzeniu. Nadal bacznie obserwuje świat, dostrzega zabawki wiszące na pałąku łóżeczka, próbuje rączką je złapać. Mogłabym siedzieć i patrzeć na jego "manewry" całymi dniami, ale niestety się nie da. Gdy jesteśmy sami, muszę zrobić przy okazji sporo rzeczy, aby na czas było chociażby jedzenie. Ale opanowałam już do perfekcji odciąganie jedną ręką pokarmu ( bo Pepe dalej ma awersję do moich piersi ) i głaskanie go drugą ręką po głowie, gdy zasypia ( na szczęście dźwięk laktatora mu nie przeszkadza ). Dzisiaj było momentami ciężko, Pepe spędził na moich rękach dobrych kilka godzin ( trochę kręgosłup mi szwankuje ), nie wiem, czy to było typowe marudzenie, czy po prostu potrzeba bliskości. Od 2 dni borykam się z zapaleniem piersi, które niestety musi być leczone antybiotykami ( które nie szkodzą dziecku i nie wypływają na moją laktację ). Na szczęście wysoka gorączka ( ponad 38 stopni ) już się skończyła. Byłam wtedy słaba, jak przysłowiowa mucha i nawet nie miałam siły, aby wyciągnąć Pepe z łóżeczka. Dzisiaj jest już dużo lepiej. Czekam na powrót wszystkich moich sił witalnych, abyśmy mogli z Pepe cieszyć się na maksa chwilami spędzonymi razem. To wspaniały czas ;))